De fotoreis
Voor het eerst ben ik in 2011 lid geweest van een fotogroepsreis. De sfeer was vlot en vrolijk. Je zou nu kunnen denken, is zo’n voormalige fotograaf wel zo geschikt voor een groepje. Ik kan daar volmondig ja op zeggen. Ik denk met groot plezier aan het gezelschap terug. Zeker weet ik het niet, maar veronderstel, de aanwezigheid van drie fotograferende dames een aanwinst was. Even wilde ik tegensputteren toen de leider afweek van het beloofde programma. Het hinderde me omdat ik in het onderwerp, leven op het water, wel een reportage zag. Toch lukte het om iets over het onderwerp bij elkaar te harken en een drie pagina´s Impressie uit Cambodja in Spiegel der Zeilvaart nr. 10 / 2012 te publiceren. Verbazing wekte me de zeven medeleden van de groep. Ze fotografeerde alles wat los en vast zat. Als het busje even stil stond stormden ze eruit en richtten de camera´s, als jagers op het wild op alles wat maar bewoog. Zonder schaamte liep een van de leden de huizen in en wipte zijn camera uit de holster van zijn riem ‘een nieuwigheidje’, vertrouwde hij me toe en eiste het recht op om daar wat rond te knippen. Je zou kunnen denken: een normaal mens kijkt eerst eens even rond en laat de indrukken op zich inwerken. Nee, hij gunde zich weinig tijd om echt te kijken. Ik denk te begrijpen, dat dankzij de camera een band wordt gelegd tussen de reiziger en zijn omgeving. Fotografie is een gemakkelijk hulpmiddel om een reis een schijn van zin te geven. Kijk je alleen maar wat rond, dan is het immers net of de wereld door de vingers glipt. Aan het eind van de rit waren de gezamenlijke sluiters plus minus 25.000 keer open en dicht gegaan, zonder enige ruzie. Wonderen bestaan echt.